In deze reeks schilderijen worden de exacte grenzen van de werkelijkheid doorbroken. De realiteit vervaagt en wordt herleid tot een spel van lijnen en rechtlijnigheid, een duet van plooien en rechten.
Ook de horizon is uitdrukkelijk aanwezig. Hij fungeert als een grens maar ook als verbindingsteken tussen de verschillende werken. Een einder die verzoekt tot het verder kijken, die grenzen doet verleggen of vervagen. Vergezichten die doelen op uitkijken, op stilstaan en ontdekken hoe de voorstelling zich spiegelt aan de kijk van de toeschouwer.
Vorm en vooral ook kleur die eenheid trachten te scheppen, die emoties oproepen en uitnodigen tot introspectie, een ontsnappen aan een soms harde realiteit, dus ook daar grensvervagend.